آبجی نرگس

             شهر را باران زدم
 چشمها در حسرت اي کاشها يي خفته اند 
                 که اي کاش آنها باور مي شدند
      سينه ها در آتش عشقي گريزان ماندند
  لبها در حسرت سخن گفتن فراموش شدند
          دلم در پي خاموشي شبها شکست
   عشق از ترس مبتلا شدن در دام نشست
                     خانه ي عاشق دل ويران شد
                             چشمها گريان و سينه ها لرزان شد
                                  آتش عشقي به جان افتاده است
                                  درد بي درمان شفايي شده است
                                   خانه ي دل گورستان شد با رفتنت
                                    شهر را باران زدم براي دوباره ديدنت

 

            اگه بري ...
اگه بري سر به بيابون مي زارم
اگه بري ديوونه مي شم بازم مي بارم
اگه بري هيچکسي رو تو دنيا ندارم
اگه بري بازم ميگم از ته دل دوست دارم
اگه بري جاي قدمهات و پا ميزارم
اگه بري منم باهات ميام پر در ميارم
اگه بري جاي سرت عکست و رو قلبم ميزارم
اگه بري ديگه چطوري برات هديه بيارم
اگه بري چطوري دستمو تو دستاي گرمت بذارم
اگه بري ديوونه ميشم بازم تنها مي مونم

شعرای نرگس جون

ببخشید دیگه عکسی نداشتم لایق این شعر

عيب رندان مکن اي زاهد پاکيزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

من اگر نيکم و گر بد تو برو خود را باش
هرکسي آن دِرَوَد عاقبت کار که کشت
 
همه کس طالب يارند چه هشيار و چه مست
همه جا خانه ي عشقست چه مسجد چه کنشت
 
سر تسليم من و خشت در ميکده ها
معي گر نکند فهم سخن گو سر و خشت
 
نه من از پرده ي تقوي بدر افتادم و بس
پدرم نيز بهشت ابد از دست بهشت
 
حافظا روز ازل گر به کف آري جامي
يکسر از کوي خرابات برندت به بهشت