سلام رفقا
اینم یه آهنگ مو بایل برا لوطیا اگه بد بود فوشم ندینا دمتون گرم.
+ نوشته شده در ساعت 22:56 توسط همراز
|
من که حال میکنم با هاش!
شعرا ی صحراب و میگم
اهل حمامم .. از زبان سهراب سپهري
اهل حمامم
پوستم مهتابي‌ست
چشمهايم آبي‌ست
پدرم دلاك است
سر طاسي دارد
لُنگ مي‌اندازد
شامپو مصرف كرد
كله‌اش هي كف كرد
و سپس مويش ريخت
و چه اندازه سرش براق است!
حرفه‌ام دلاكي‌ست
هدف من پاكي‌ست
مي‌نشيند لب سكو آرام
يك نفر با احساس
و تصور كرده، خوش پر و پاست!
كودكي را ديدم
مي‌دود در پي صابون و لگن
اي نهان در پسِ دَر
خشك آوردم، خشك!
مشتري‌هاي عزيز
لگن خاصره‌تان سالم باد!
رخت ها را نكنيد
آب‌مان بند آمد !
+ نوشته شده در ساعت 21:57 توسط همراز
|
سلام خیلی مخلصم رفقا
تصاویر گرفته شده از روح و از این جور چیزا توسط خودم شاید باورتون نشه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
دیدی حالشو ببر ببین دیگه من کیم که از روح فیلم میگیرم
+ نوشته شده در ساعت 21:49 توسط همراز
|
طبيبا بس کن اين درمان ، من بيمارم
مرا ديگر به حال خويشتن بگذار، مي ميرم
دمادم مي شوم کاهيده تر، زين عشق جانفرسا
زمن شوييد دست اي دوستان، کاين بار، مي ميرم
ندارم تاب ديدارت ، که با آن شعله مي سوزم
نمي خواهم ترا بينم،کز آن ديدار مي ميرم
من ديوانه را بگذار تا با خود سخن گويم
به شهر غم غريبم ، روي بر ديوار مي ميرم
گل خودروي اين دشتم، نه گلکاري نه گلچيني
به خواري عاقبت در گوشه اي ، چون خار مي ميرم
شکفتم بي هوس ، بر شاخه ي لرزان عمر اما
چنان نازک دلم ، کاخر به يک رگبار مي ميرم
هزران قصه گفتم، شاهکار شعر من
داني چه باشد؟ آن که من لب بسته از گفتار مي ميرم
سخن هايم گرامي تر ز دُرّ باشد و ليکن خود
چه بي قدر آدمدم دنيا ، چه بي مقدار مي ميرم
زدست حاسدان و دوستان سود جو اکنون
چنان عزلت گشتم، که بي غمخوار مي ميرم
ز خود زين رنج بيزارم که با اين خلق مأنوسم
به خود زين درد مي پيچم که دور از يار مي ميرم
+ نوشته شده در ساعت 3:24 توسط همراز
|
درد من درد تمام مردم بيچاره است
درد من تنهايي يك لحظه نيست
يا كه ماندن در كنار جاده بي انتها
درد من درد دل وتنهايي است
درد آن رسواي شهر خالي است
درد آن جسمي كه از صبح تا غروب
در پي يك لقمه ي نان مي دويد
انتهاي روز دستش خالي است
درد ظلمت سخت نيست
درد غربت درد نيست
درد آن است كه تو شرمنده طفلت شوي
درد من اين است باور مي كنيد
عمري اندر حسرت يك لقمه نان
عمري اندر آرزوي لحظه ايي آرام وخواب
درد من درد تمام مردم بيچاره است
درد من درد دو چشم اشك بار كودك بي مادر است
در سياه سرد زمستاني غريب
در ميان كوچه تاريك ونمناك زمين
دم به دم مادر تقاضا مي كند
درد من يك خانه خالي ز روحي آدميست
درد من مرگيست عظيم در خياباني غريب
حال ميداني كه درد من چيست باور مي كنم
درد من درد تمام مردم بيچاره است
+ نوشته شده در ساعت 3:20 توسط همراز
|
بدون شرح
و من آهسته مي‌گريم
دلم آغشته از نفرين تنهايي است.
ميان كوچه‌هاي سرد رسوايي،
سراب جوي را از ماه مي‌جويم
به دنبال محبت از پي آن رهگذر،
آن سايه تاريك
براي ديدن خورشيد خوشبختي
براي با تو بودن
تلاقي نگاهت را چشيدن
براي با تو بودن
با تو بودن!
عجب روياي زيبايي
عجب انديشه و فكر محالي!
من ديوانه مي‌گريم
.
+ نوشته شده در ساعت 3:9 توسط همراز
|
کمي پيش تر بيايد